Rozdział 8

- Evil się zakochała – zaśmiał się a chłopaki razem z nim.

-------------------------------------------

- Wcale że nie ! Nic takiego nie powiedziałam. - Uśmiech pojawił się i zakryłam twarz rękoma.

- No jak chcesz, ale wogule to co my mamy niby zrobić? – zapytał Jason.

- No to tak.. , mamy pomóc jej w załatwieniu Red Devils. – wzięłam głęboki oddech i wypuściłam powietrze.

- A kto to Red Devils? Nigdy o nich nie słyszałem. – zakpiał Joh.

- A bo ja wiem? Sprawdź to się dowiesz. – mówiąc uśmiechnęłam się i puściłam mu oczko.

- Jason! Przynieś sprzęt! – krzyknął Joh połykając łyk ciepłej kawy.

Usiadłam na fotelu i zaczęłam zastanawiać się nad tą całą sprawą z Justinem. Może i miał rację? Może to za szybko się dzieje? Najpierw się dobrze poznajmy? Muszę go przeprosić.

- Ej chłopcy? Mam coś do zrobienia zaraz wrócę. – powiedziałam chrypko.

Wstałam z wygodnego fotela, wzięłam moją skórzaną kurtkę i wyszłam.

- Kurwa. Zapomniałam kluczyków. – zamruczałam pod nosem. – Zapomniałam kluczyków.

Wzięłam kluczki i poszłam do garażu. Otwierając go ujrzałam mój czarny motor. Tak dawno na nim nie jeździłam. – No cześć motorku. Dawno cię nie widziałam, masz ochotę na małą przejażdżkę? Usiadłam na niego, włożyłam kluczyki do stacyjki i ruszyłam w stronę którą wybiegł Justin.

Jeździłam długo i nie mogłam go znaleźć. Nawet numeru mi nie dał żebym mogła do niego zadzwonić. Może jest w domu? Tam jeszcze nie byłam.

Chwilę później byłam pod jego domem. Nie wiedziałam czy jest w domu czy go nie ma. Mam zapukać? A co jeśli? Czułam się tak dziwnie. Chyba się stresowałam. Nie wiedziałam co mam zrobić. Wszystko zepsułam. Dobra pukam.

- Tak? – otworzył mi wysoki mężczyzna z zarostem, ubrany w koszule w kratke.

- Ehm, dzień dobry – Uśmiechnęłam się. – Jest może Justin?

- Justin? – Nie, nie ma go od wczoraj. Znamy się , Justin nigdy nie opowiadał mi o tobie. Zawsze odpowiada o swoich przyjaciołach.

- Nie ja przyjaźnie się z nim od niedawna, może zapomniał państwu powiedzieć. – Wyszczerzyłam moje białe zęby.

- Proszę , wejdź do środka. Nie będzie przecież tutaj stać. – Uśmiechając się otworzył drzwi i wpuścił mnie do środka.

W środku było ciepło, wyglądali na bogatych. Wnętrze ich domu było czarno-białe i nowoczesne.

- Proszę, zapraszam do salonu. – Powiedział mężczyzna i wskazał drogę do salonu.

Usiadłam na białej wygodnej kanapie i poczekałam aż mężczyzna przyjdzie.

Do salonu weszła niska kobieta o smukłym ciele. Włosy miała upięte w koka i oczy niebieskie jak morze. Miała wory pod oczami , musiała płakać całą noc. Martwi się o niego widać to po niej.

- Dzień dobry. – Uśmiechnęłam się do niej. Odwzajemniła uśmiech i usiadła obok mnie na kanapie.

- Wiesz co się stało z Justinem? – Zapytała zmartwiona.

- Nie wiem, też go szukam. Myślałam ze przyszedł do domu i dlatego do państwa przyszłam.

- Niestety on nie wrócił na noc do domu. – Powiedział mężczyzna stawiając kubek herbaty na stole.

- Martwimy się o niego . – powiedziała kobieta chwytając swojego męża za rękę.

- Ja też, nie wiem gdzie mógł się podziać, ale poszukam go. Spróbuje co w mojej mocy. – Uśmiechnęłam się i wzięłam łyk ciepłej herbaty.

- Dziękujemy ci z całego serca.

- Nie ma za co. – Uśmiechnęłam się i wstałam.- Dobrze ja już muszę iść, dowiedzenia. – Pożegnałam się i wyszłam.

- Jak coś będziesz wiedziała to po prostu przyjdź! – Krzyknął mężczyzna i pomachał mi na pożegnanie.

- Dobrze ! – powiedziałam i odpaliłam mój motor.

Justin’s POV*

Sam nie wiedziałem co właśnie się wydarzyło, nie mogłem pozbierać myśli. Wszystko mi się mieszało, miałem taki mętlik w głowie , że nie wiedziałem co robić. Ale jednak w moich myślach znajdywała się Emily.

- To opowiesz mi wkońcu co się stało? – zapytał Niall.

- Sam nawet nie wiem co się stało. Byłem u Emily …

- Ale czekaj, czekaj. Jakiej Emily? – Przerwał mi Niall z pośpiechem.

Nie byłem pewny czy mogę mu o niej powiedzieć. Ona przecież mnie zabije jeśli ktoś się dowie co się wydarzyło. Może mieć przez to problemy z Policją i trafić do więzienia, a ja bym tego nie chciał.

- Aha, ja chyba tobie tego nie mówiłem. To tak, poznałem ją w szkole, była nowa i doszła do mojej klasy.

- A to na pewno jej nie znam, bo wywalili mnie ze szkoły. – Powiedział śmiejąc się. Zawsze śmieszył mnie jego śmiech.

- Gdy uciekałem z domu spotkałem ją po drodze i zaprosiła mnie do siebie. Miałem odmówić tak zajebistej lasce?

- To chyba muszę się z nią zapoznać. – Pojawił się na jego twarzy chytry uśmiech.

- Spadaj od niej, ona jest moja. – Zaśmiałem się i uderzyłem go w ramię. – Dobra, to ona zaprosiła mnie do siebie i wtedy… - Wróciły wszystkie zmartwienia, nie wiedziałem czy mam jemu powiedzieć, musze się przejść.

- Zatrzymaj się. – Powiedziałem.

- Czemu? – Zapytał zmartwiony tym wszystkim.

- Zatrzymaj się powiedziałem, muszę się przejść i to wszystko przemyśleć.

- Dobra jak chcesz. – Usłyszałem hamulce i otworzyłem drzwi aby wyjść.

Wyszedłem z auta i zaczerpnąłem świeżego powietrza. Nie będę jemu tego mówił, a co jeśli.. Boże przecież to mój najlepszy kumpel, jest dla mnie jak brat.

- Dobra, jedź, zadzwonię do ciebie i ci wszystko opowiem, najpierw muszę to wszystko przemyśleć. – Rękę trzymałem na głowie i rozmyślałem.

- Dobra, to do zobaczenia brachu. – powiedział i ruszył.

Włożyłem ręce do kieszeni i zapiąłem kurtkę. Głowę wsadziłem w kołnierz od kurtki, było naprawdę zimno. Idąc chodnikiem kopałem kamień i myślałem o niej. 

Co ja zrobiłem, czemu jestem takim idiotą. Na mojej twarzy było widać rozzłoszczenie. Szedłem przez miasto z powodu później pory, wszystko było pozamykane, na ulicach było cicho, nawet dobrze bo chciałem zostać sam, ale jednak przerwał to dźwięk motoru. Przy moim zdziwieniu była to Emily.

- Co robisz tutaj o tak późnej porze? – Zatrzymując się zdjęła kask i powiedziała.

- Haha, bardzo śmieszne. – powiedziałem z sarkazmem.

- Ale, serio, pytam się co tutaj robisz?

- Spaceruje jak widzisz. – Wymusiłem uśmiech.

- Dlaczego nie wróciłeś do domu? – Zapytała troskliwie.

- Bo oni mnie tam nienawidzą.

- Skąd wiesz? Byłeś, pytałeś?

- Nie, ale ja to wiem, dla nich tylko liczy się Jenna. – Powiedziałem, a łza kręciła mi się w oku.

- To nie prawda, byłam u nich, nie wiesz jak się martwią.

- Byłaś u nich?! Czego ty tam chciałaś?! – Wykrzyczałem jej w twarz.

- Myślałam że jesteś w domu IDIOTO! Tak to by mnie tu nie było.

Ucieszyłem się na myśl że się o mnie martwi, ale po co do nich szła, będą z tego same problemy. Wkurwiłem się. Nie wiedziałem co robić dalej, co rodzice o mnie pomyślą, nie będę znowu zaczynał nowej kłótni. Nic nie powiedziałem, odwróciłem się i poszedłem w kierunku mojego domu.

Emily’s POV*

Wjechałam do miasta, było cicho i pusto, gdy jechałam zauważyłem że ktoś idzie. Miał na sobie to samo co Justin u mnie ostatniej nocy. To na pewno był on. Zwolniłam i zdjęłam kask.

- Co robisz tutaj o tak późnej porze? – zapytałam

- Haha, bardzo śmieszne. – powiedział z sarkazmem.

- Ale, serio, pytam się co tutaj robisz?

- Spaceruje jak widzisz. – Wymusił uśmiech.

- Dlaczego nie wróciłeś do domu? – Zapytałam troskliwie.

- Bo oni mnie tam nienawidzą.

- Skąd wiesz? Byłeś, pytałeś?

- Nie, ale ja to wiem, dla nich tylko liczy się Jenna. – Powiedział, a łza kręciła mu się w oku.

- To nie prawda, byłam u nich, nie wiesz jak się martwią.

- Byłaś u nich?! Czego ty tam chciałaś?! – Wykrzyczał mi w twarz.

- Myślałam że jesteś w domu IDIOTO! Tak to by mnie tu nie było. – Krzyknęłam i zrobiło mi się smutno. Nie chciałam się znowu z nim kłócić. Nic nie powiedział, odwrócił się i odszedł. Nie wiedziałam czy mam coś powiedzieć czy jechać dalej. Założyłam kask i ruszyłam do domu. Czułam że miałam coś na sumieniu. Chciało mi się płakać.

10 minut później*

Dojechałam do domu. Wyciągnęłam klucze i otworzyłam drzwi do domu. Chłopcy siedzieli pewnie w garażu więc pobiegłam do swojego pokoju, rzuciłam kurtkę na łóżko i wbiegłam do łazienki. Otworzyłam szafkę i wyciągnęłam z niej mój drewniany koszyk.

--------------------

Przepraszam że tyle musieliście czekać, ale nie miałam czasu i weny, ale oto już jest 8 rozdział :)

10 komentarzy i będzie następny , jesli chcecie być informowani o nowy rozdziale poprostu piszcie w komentarzach i zrobimy zakładkę informowani. Podajecie swoje Twittery a jesli nie macie to może być fb albo ask :) <3